ÁLLINN Í LITLUM „ÁLNUM“

Staða álsins við Ísland er talin það slæm að lagt er til að beinar veiðar á honum verði bannar. Þær eru reyndar litlar sem engar, en eitthvað er þó veitt til reykingar, enda er reyktur áll mikið lostæti.

Staða álastofnsins annarsstaðar í Evrópu er sömuleiðis afar slæm og hefur verið svo nokkuð lengi enda um sama eða svipaðan stofn að ræða. Það er niðurstaða stofnstærðarmats Alþjóða hafrannsóknaráðsins (ICES). Nýliðun gleráls í löndum Norður-Evrópu er aðeins 1,6% að meðaltalinu á árunum 1960 til 1979 og í löndum Suður-Evrópu er hlutfallið 8,7%.

Samkvæmt skýrslu ICES kemur fram að þættir af mannavöldum geti leitt til fækkunar kynþroska álum, og þá ætti að takmarka. Sem dæmi um það má nefna veiðar, virkjanir, dælustöðvar og mengun.

Upplýsingar um álaveiðar hafa verið ófullnægjandi til langs tíma og fiskifræðinga skortir þekkingu á hinu dularfulla lífsferli álsins.

Erfitt er að segja til um hvernig hinar ólíku athafnir mannsins  hafa neikvæð áhrif á vöxt og viðgang álastofnsins, en fyrir liggur að nýliðunin er mjög léleg.

Álinn hefur verið friðaður í Noregi síðan 2007 og hér eru veiðar litlar sem engar. Állinn hér er hluti af evrópskum stofni sem syndir suður í Þanghafið til að hrygna. Það gerir állinn þegar hann er á aldrinum 13 til 30 ára gamall. Þannig koma breytingar á nýliðun álsins ekki fram í stofnstærð fyrr en eftir langan tíma.  Állinn drepst eftir hrygningu. Hér við land heldur állinn sig í ferskvatni, í lækjum, tjörnum og mýrum meðan hann er að vaxa upp og verður kynþroska. Þá heldur hann á haf út til hrygningar.

Þar sem stofninn er sameiginlegur mörgum þjóðum eru bæði veiðar og upplýsingar um þær mjög mismunandi. Þá er talið að töluvert sé um ólöglegar álaveiðar.

Fyrir tveimur árum sendi ICES í fyrsta sinn út beiðni til aðildarlanda í Evrópu um fyrirliggjandi upplýsingar um álaveiði og nýliðun, seiðasleppingar og álaeldi.